Washing my bowls thoroughly

Begin januari ging ik na zorgvuldige voorbereiding op retraite naar Upaya Zen Center in de Verenigde Staten. Het verlangen om op pelgrimage te gaan naar het centrum van Roshi Joan, de Dharmamoeder van mijn leraar Roshi Irène was jaren geleden al ontstaan. Voor alles is een tijd en nu was de tijd voor deze reis aangebroken. Met een gerust hart heb ik mijn thuis en gezin achtergelaten in de veilige handen van Merijn. Samen met vriendin en dharmazus Ytje Eshin ging ik op avontuur. Ik durfde en deed, zelfs met mijn lastige lichaam met zijn beperkingen.

Het was zo vreugdevol om door de poorten van dit prachtige Zen klooster te stappen en toe te treden tot de 'one body' van Upaya. Het eindeloze landschap waarin de wijsheid van de oude inheemse bevolking indringend aanwezig is maakt diepe indruk. De Zazen in de mooie 'circle of the way' tempel is meteen fijn. Net als in oude kerken voel je aan de energie dat er al veel spirituele beoefening plaats heeft gevonden. De Boeddha en zijn vormloze veld van weldaad zijn tastbaar aanwezig. Ik voelde me dan ook meteen thuis in de prachtige Zendo met zijn doorleefde en verwarmde (!) houten vloer temidden van de residents, gasten en leraren.

Het leven is wat gebeurt als je andere plannen hebt. Drie dagen na aankomst werd ik helaas ziek van wat later bleek een flinke Covidinfectie. Ik ging meteen in quarantaine en heb een dag later besloten naar huis te gaan. Covid en RA is een ingewikkelde combinatie die makkelijk leidt tot complicaties. Het herstel duurt langer, wel enkele weken. Het afscheid van Ytje Eshin en Upaya was emotioneel. Mijn lichaam vertrok maar mijn hart bleef achter. Gelukkig kent het Dharmaleven eigen dimensies van tijd en ruimte.

Het thema van de oefenperiode is de mana-shobogenzo van Dogen die bestaat uit een collectie van 300 koans. Roshi Joan sprak in haar eerste Teisho (Dharmatalk) over #67 Zhaoshou's "Wash your bowls":

One day a monk asked Master Joshu: I am Buddhist student who has entered the temple for the first time. I would like to ask the Master for his teachings.

The Master said: Have you finished your breakfast?

The monk said: Yes, I have.

The Master said: Then wash your dishes thorougly.

Hearing these words, the monk had an insight.

--- then wash your dishes thorougly... BAM! Ik voelde de woorden als een siddering door mijn lijf gaan. Deze monnik die naar Upaya is gegaan ben ik. Ja, dacht ik, het enige wat nog rest is mijn kommen te wassen en boenen tot ze schoon zijn en ontdaan van resten van het eten. Het is als het wassen van het leven zelf tot het ontdaan is van de vervuiling van het bestaan zelf. Het wegwassen van restjes haat, hebzucht en desillusie is geen taak die licht opgevat kan worden. Een taak die een volledig levenspad is dat vraagt om vertrouwen, moed en geduld. Het wassen van ons leven is nooit klaar en daarom een beweging die we telkens opnieuw zullen en kunnen beginnen totdat de ware natuurlijke staat van onze kommen (en leven ) is bereikt.

Aan de slag!